نانچاکو (نانچیکو یا نونچاکو) (به ژاپنی: ヌ ン チ ャ ク) یک سلاح سرد سنتی اوکیناوایی است که از دو میلهٔ باریک تشکیل میشود که در انتها با یک زنجیر یا طناب کوتاه به هم متصل شده‌اند.
برید به ادامه مطلب ...
تاریخچه
یک باور عامیانه بسیار معروف می‌گوید که نانچاکو در اصل یک ابزار خرمن‌کوبی برای جداکردن برنج از شلتوک بوده که کشاورزان ژاپنی آن را به شکل یک سلاح مرگبار درآوردند تا با آن به نبرد سامورایی‌ها بپردازند. اما در حقیقت کشاورزان اوکیناوایی نانچاکو را با تغییر در نوعی لگام اسب در سدهٔ هفدهم ابداع کردند. در آن زمان دایمیو ایالت ساتسوما که اوکیناوا را به نیز تصرف کرده بود، نگهداری سلاح برای کشاورزان را ممنوع کرده بود، به همین دلیل کشاورزان به سراغ سلاح‌های جایگزین دیگری رفتند. ظاهر نانچاکو طوری بود که مأموران حکومت آن را با نوعی اسباب بازی یا یک تکه چوب بی‌خطر اشتباه می‌گرفتند. در حالی‌که این تکه چوب معمولی در واقع سلاح دفاعی مؤثری بود.
با این حال نانچاکو در گذشته سلاح محبوبی نبود. این حقیقت را می‌توان از این نکته دریافت که در هیچ‌یک از ده‌ها کاتای سنتی کاراته از این وسیله استفاده نمی‌شود. این موضوع احتمالاً به دلیل کارایی ناچیز این سلاح در مقابل سلاح‌های دورزن همچون شمشیر و چوب بوده‌است، البته شخصی که مهارت خوبی در استفاده از نانچاکو داشت به راحتی می‌توانست چندین شخص مجهز به خنجر یا بی‌سلاح را شکست دهد. همچنین مخفی نگهداشتن نانچاکو هم بسیار آسان بود، در نتیجه در اوکیناوا نانچاکو در درجهٔ اول به عنوان یک وسیلهٔ دفاع شخصی در مقابل دزدان و اوباش مورد استفاده بود.
در دوران معاصر نانچاکو با توجه به ساختار ساده و کارآمدی بالا در مبارزهٔ خیابانی تولد دوباره‌ای یافته‌است. بخشی از این محبوبیت نیز به فیلم‌های بروس لی مربوط میشود. بروس لی از این سلاح در فیلم های خشم اژدها ، راه اژدها ، اژدها وارد میشود و بازی مرگ بهره جست .
از آن‌جا که نانچاکو یکی از سلاح‌های سنتی اوکیناوایی معروف به کوبودو است ارتباط نزدیکی با کاراته دارد و بساری از تکنیک‌های آن در کاراته موجود است. این سلاح وارد سبک‌های کره‌ای همچون تکواندو و هاپکیدو نیز شده‌است.در اسکریما هنر رزمی فیلیپینی نیز سلاحی بسیار شبیه به نانچیکو به نام تاباک تویوکو مورد استفاده است. شیوهٔ استفاده از این سلاح سبک‌های متفاوتی دارد. در سیستم اوکیناوایی بیشتر برای تکنیک‌های قفل‌کننده و خفه‌کننده از آن استفاده میشود اما در سیستم فیلیپینی بیشتر تکنیک‌های ضربه‌ای با آن انجام میشود.
بخش‌ها
- هیمو (Himo): طنابی که دو دسته نانچاکو را به هم متصل می‌کند.
- آنا (Ana): سوراخی که طناب (Himo) از آن رد میشود و در دسته نانچاکو قرار دارد.
- کوساری (Kusari): زنجیری که دو دسته نانچاکو با آن به بسته متصل شده‌اند. (بعضی از نانچاکوها دارای طناب و بعضی، زنجیر هستند)
- کونتوه (Kontoh): جایی که زنجیر یا طناب به بدنه متصل میشود.
- جوکونبو (Jukon-bo): قسمت بالایی دسته (نزدیک به دسته)
- چوکونبو (Chukon-bu): قسمت مرکزی دسته
- کیکونبو (Kikon-bu): قسمت پایینی دسته
- کونته‌ای (Kontei): انتهای دسته‌ها
درچین به چوب حمله‌کننده، چوب اژدها (به چینی: 龍棍) و به چوب دسته، چوب یانگ (به چینی: 陽棍) می گویند. دسته نانچاکو چینی گرد است اما نانچاکو اوکیناوایی هشت وجهی است که باعث وارد کردن جراحات بیشتری به هدف می شود. بلندی آن باید به حدی باشد که بتواند در هنگام بالا گرفتن از بازو محافظت کند. بلندی طناب یا زنجیر هم باید به حدی باشد که بتوان دسته ها را بتوان به راحتی بدور کف دست قرار داد. یکسان بودن اندازه دو دسته و داشتن تعادل آنها در دقت ضربات بسیار تاثیرگذار و مهم است. تعادل دسته‌ها باید به سمت خارج آنها باشد تا بتوان به راحتی با آنها ضربه زد و در چرخش آنها را کنترل نمود. دسته ها در گذشته از چوب درختان محکمی همچون بلوط ساخته می‌شده است. این دسته ها را چندین سال در یزر گل قرار می‌دادند تا کمبود اکسیژن و ویژگی اسیدی آن باعث محکمتر شدن آنها شده و از پوسیدگی آنها جلوگیری کند. طناب آن نیز از موی اسب درست می‌شده‌است.
سبک هایی در ایران این سلاح را آموزش میدهند
در حال حاظر در ایران رشته های مختلفی این سلاح را آموزش میدهند که مهم ترین آنها نین جوتسو-نینجا است. این سلاح در انواع سبک های کونگ فو برخی از سبک های کاراته و ... آموزش داده میشود اما با محدودیت هایی روبه روست.
تصاویر نانچاکو نینجا ها در موزه نینجا های ایگاریو:
سلاح ناگیناتا 
لباس نینجا 
نقاط حساس بدن انسان
فلسفه نین جوتسو
تاریخچه نین جوتسو