سلاح ناگیناتا

با توجه به آنکه سلاحهای مناطق مختلف جهان (البته در دوران شکل گیری و استفاده از سلاحهای سرد) از نیازهای ناشی از محیط طبیعی زندگی و روشهای امرار معاش مردم هر منطقه از جهان متاثر گردیده است، لذا در طول تاریخ کمتر مشاهده شده است که یک سلاح با کمترین تغییرات ظاهری و نوع کاربرد در مناطق مختلف جهان به یک صورت واحد مورد استفاده قرار گرفته باشد. یکی از این استثنائات را می توان در سلاحی با طول بلند که از یک دسته بلند چوبی و یک شمشیر نسبتاً پهن در بالای آن تشکیل شده است، مشاهده نمود. این نوع سلاح نه تنها در آسیای شرقی بلکه تا غرب اروپا نیز گسترش داشته است (البته در آن زمان هنوز قاره آمریکا کشف نگردیده بود) و نتیجتاً بررسی اجمالی آن از نظر ساختار و تغییرات جزئی ظاهری در عرصه جغرافیایی آن برحه زمانی خالی از لطف نخواهد بود.

به ادامه مطلب مراجعه کنید

ناگیناتا:

 

یکی از سلاحهای سنتی ژاپنی است که بخشی از مجموعه شمشیرهای ژاپنی (نیهونتو) را تشکیل می دهد و در گروه سلاحهای دارای دسته بلند تقسیم بندی می گردد. این سلاح در دوران فئودالی ژاپن توسط سامورایی ها استفاده می شد و پس از آن توسط سربازان پیاده نظام ژاپن (آشیگارو) و همچنین راهبان مبارز (سوهی) و همچنین توسط نینجا ها مورد استفاده قرار میگرفت.

ناگیناتا از یک دسته بلند چوبی با یک تیغه خمیده در انتهای آن تشکیل شده است. این سلاح بسیار شبیه سلاح " گوان دائو" در چین و یا " گلایو" در اروپای قدیم است. اغلب ناگیناتاها همچون شمشیر دارای محافظ دست (سوبا= تسوبا) می باشند. تیغه انتهای ناگیناتا بین 30 تا 60 سانتیمتر متغیر است و عملی همچون عمل شمشیر را در مبارزات انجام می دهد. این تیغه دارای محور انتهایی بلندی است که در داخل شفت دسته قرار می گیرد. تیغه قابل تعویض بوده و در داخل شفت دسته بوسیله یک میخ چوبی که از داخل سوراخی که در محور تیغه و شفت میانی دسته وجود دارد، عبور کرده و آن را محکم می کند. دسته سلاح (ناگایه) بین 120 تا 240 سانتیمتر طول دارد.

در بخش خارجی محلی که محور تیغه در داخل دسته قرار می گیرد تیغه توسط حلقه فلزی و یا یک پوشش فلزی محکم می گردد. در انتهای دسته نیز یک درپوش کوچک فلزی (ایشیزوکی) تعبیه شده است تا علاوه بر تنظیم تعادل بعنوان ابزار ضربه زننده نیز بکار رود. برای زمانهایی که از سلاح استفاده نمی شود یک غلاف چوبی (سایا) بر روی تیغه قرار داده می شود.

این سلاح از یک سلاح قدیمی تر بنام "هوکو یاری" مشتق شده است. مدارک وجود این سلاح تا دوران "کاماکورا" بدست آمده است اما قبل از آن مدارکی در دست نیست. در قرون 10 تا 12 میلادی نشانه هایی از بکار گیری شمشیرهای بلند وجود داشته است و ادعا می شود که این واژه در ادبیات ژاپنی از فعل " نوکو" که در زمان کذشته برای مبارزه با شمشیر بکار می رفت گرفته شده است. در قرون 11 و 12 به این سلاح "هوکو" اطلاق می شد.

در قرون 13 و 14 راهبان از این سلاح استفاده می کردند اما اغلب مورد استفاده سامورایی ها بوده است. در این زمان استفاده از سواره نظام بسیار مرسوم بوده و این سلاح یک سلاح بسیار موثر برای هدف قرار دادن سواره نظام و بر زمین زدن آنان بوده است. پس از سال 1543 و ظهور سلاحهای گرم استفاده از ناگیناتا بسیار کاهش یافت و به یک سمبل اجتماعی تبدیل گردید. حتی به یک بخش از جهیزیه دختران خانواده های سامورایی نیز تبدیل گردید که نماد قدرت زنان در دفاع از حریم خانه در زمان عدم وجود مردان است.

در دوران اشغال ژاپن توسط متفقین تا سال 1950 استفاده از سلاحهای سنتی نیز در ژاپن ممنوع بود و پس از این تاریخ، نوع جدیدی از ناگیناتا بنام آتاراشی ناگیناتا (ناگیناتای جدید) توسعه پیدا کرد. در برخی از کوریو بوجوتسوها (مدارس هنرهای رزمی قدیمی ژاپن) مبارزه با این سلاح آموزش داده می شودمثل مدارس: آراکی ریو، تندو ریو، جیکی شینکاگه ریو، تنشین شودن کاتوری شیتنتو ریو و یوشین ریو. هنر مبارزه با این سلاح را "ناگیناتا جوتسو" می نامند.

در استفاده از این سلاح بدلیل وجود نقطه تعادل وزنی مناسب، استفاده از نیروی چرخشی را جهت ایجاد زاویه اثربخشی بهتر مورد استفاده قرار می گیرد بطوریکه یک ناگیناتا با طول دسته 5/1 متری سطحی حدود 45 متر مربع را پوشش می دهد. اگر چه وزن این سلاح می تواند از معایب آن باشد اما قدرت ضربات وارده را افزایش می دهد.